Pain runs through the family until somebody is ready to feel it.
Toen ik tijdens de zwangerschap van Jaimy, mijn oudst geboren zoon, veel bloedingen had, werd ik overvallen door een enorm gevoel van onzekerheid. Elke keer als ik naar het toilet ging, voelde ik angst en ik liep met een constante spanning rond; wat als dit het moment was waarop het misging? Ik was me ervan bewust dat wat ik voelde, deze spanning, niet goed voor mij was en ik wist ook dat dit niet goed voor mijn kindje kon zijn. Door latere studies die ik deed, werd dit voorgevoel bevestigd en leerde ik dat álles wat er gebeurd in het leven van de moeder tijdens de zwangerschap gevolgen heeft voor de rest van de ontwikkeling van het kind.
From womb to world, the journey that shapes our lives
Ik kon de situatie niet veranderen, maar wel hoe ik er mee om ging. Daarom koos ik ervoor om kennis te gaan opdoen over wat er met mijn lichaam gebeurde en wat er in mij gebeurde; waarom was ik zo angstig? Ik leerde al gauw dat de maatschappelijke imprint ‘bloed is slecht’ en ‘er kan zoveel mis gaan’ hier een rol in speelden.
Ik ging op zoek naar innerlijke rust, ontspanning en verbinding met mijzelf. Verbinding met mijn lijf en mijn kindje. En zo startte mijn moederschap met een persoonlijke reis van angst naar vertrouwen. Dit was een echte transformatie en groei die mij nu nog altijd dient. En ook mijn zoontje zal dienen, omdat ik deze reis heel bewust ben aangegaan en hij ook dit zal meedragen voor de rest van zijn leven.
Je kunt niet dwingen om te groeien, je kunt wel de juiste omstandigheden creëren
Al voordat ik moeder werd, vond ik het belangrijk om aan mijn persoonlijke ontwikkeling te werken. Tijdens mijn burnout na het overlijden van mijn moeder kwam ik voor het eerst in aanraking met familie opstellingen. Ik was opzoek naar iets waarbij mijn opgebouwde muurtje geen bestand zou hebben en waarbij ik mijn kennis uit de psychosociale opleidingen niet kon (mis)gebruiken. Dat vond ik met familie opstellingen en dat was voor mij de start in een duik in mijn onderbewuste.
Nu ik moeder ben, dringt het pas tot me door, hoe belangrijk het is om aan jezelf te werken, jezelf te leren kennen, maar ook je geschiedenis te kennen. Elke dag word ik wel getriggert door iets dat mijn kinderen of partner laten zien. En steeds realiseer ik me weer, dit is een spiegeltje en hier mag ik iets mee.
Ik realiseer me nu steeds meer dat ik het niet meer alleen voor mezelf doe maar ook voor mijn kinderen. Elke ondoorvoelde emotie, elke weggestopte pijn vindt namelijk vroeg of laat zijn weg naar buiten. Het wil gezien, gehoord en gevoeld worden. En als ik het dus nu doe, hoeven mijn zoon en dochter het later hopelijk niet meer te doen.
En daarom gaat mijn reis door opzoek naar antwoorden op de volgende vragen;
Wat heeft mij gevormd? Wat heb ik gemist? Wat mag ik mezelf gaan geven? En wat wil ik doorgeven?
Ga je met mij mee?
Dit is typisch Evi
Als ik passie voel voor iets, kan ik daar heel enthousiast over vertellen en struikel ik regelmatig over woorden, alsof mijn hoofd sneller wil gaan dan mijn mond of andersom.
Ik ben heel open minded en niets is mij te gek, echt niet, try me!
Ik houd niet van vloeken, niet dat ik gelovig ben, maar ik vind het gewoon hele lelijke woorden en ze passen niet bij mij, daarom zul je ze me nooit horen uitspreken. (prima als jij dat wel doet overigens)
Lang concentreren op één hetzelfde ding is niets voor mij, ik moet echt zorgen voor voldoende afwisseling of rustmomenten tussendoor om mijn energielevel op peil te houden.
Ik ben slecht in koetjes en kalfjes, ik houd van échte gesprekken over dingen die er toe doen.
Als wij het beste willen voor onze kinderen en we realiseren ons dat de reis van ons kind hier op aarde, al begint in onze buik waar ons kind 9 maanden lang meegaat in onze emoties, mogen we dan stellen dat er een taak ligt bij ons ?
De taak om ons eigen verleden, gemis en worstelingen te HEEL-en, (Herkennen, Erkennen, Expresse geven aan & Loslaten) zodat onze kinderen dit niet voor ons hoeven te dragen, waardoor zij met een zo klein mogelijke rugzak hun eigen pad kunnen volgen en vrij zijn van ons lot !?!
Als je me écht zou kennen zou je weten dat...
- Ik van reizen houd, het liefst naar een land hier ver vandaan. Op avontuur, zonder planning, zonder route en zonder overnachtingsplekken geboekt te hebben. Rondreizen met een backpack op mijn rug is echt mijn ding. Nu gaan we voorlopig met twee jonge kinderen met de tent er op uit, blijven we wat dichter bij huis, kiezen we voor wat meer zekerheid en is het enige dat ik op mijn rug (of buik) draag, één van de kinderen in een draagzak.
- Ik zoveel mogelijk natuurlijke materialen gebruik en mezelf niet meer was, insmeer of inspuit met chemische troep of micro plastics. Ik ben dan ook vaste klant hier bij de gezondheidswinkel in het dorp 😊.
- Ik zoveel mogelijk vers, natuurlijk en gezond probeer te eten en drinken, maar ook heel erg van speciaal biertjes houd. En je kunt me ‘s nachts wakker maken voor een reep Tony Chocolonely karamel zeezout (die ik dan in 1x opeet)
- Mijn haar (bijna) alle kleuren van de regenboog heeft gehad en dat ik ook bijna alle lengtes en modellen wel heb uitgeprobeerd. Van gemillimeterd haar naar een paarse bob. Op dit moment is mijn haar voor mijn doen saai, lang, natuurlijk zonder verf (want geen chemische troep😉) en makkelijk in een staart te frotten, maar ik zou Evi niet zijn als ik niet al droom van iets anders: iemand een leuk idee?
Je kunt maar van jezelf houden, als er van je gehouden is en gehouden wordt
