Jaimy’s zwangerschap en geboorte verhaal
Een zwangerschap die zich ontplooide in een persoonlijke groei van loslaten en vertrouwen
Het begin van mijn zwangerschap heb ik als zeer onzeker ervaren. Ik had wekelijks bloedingen.
En waar bloed is, is in mijn ogen iets fout. Bloed is ongesteld en ongesteld is niet zwanger. Dat was mijn overtuiging en ik schoot steeds volledig in de stress, werd onzeker en vertrouwde niet op mijn lichaam. Keer op keer belde ik de verloskundige. Gelukkig namen deze ons zeer serieus en konden we elke keer langskomen en rekenen op begrip, uitleg en een check met echo of doppler. Het ging goed met ons kindje, maar.. was de boodschap: ‘Dit is geen garantie voor de volgende keer, blijf ons bellen als je iets niet vertrouwd.’ Ik bleef zitten met angst en onzekerheid. Daarmee startte mijn zoektocht naar hoe ik wel kon vertrouwen.
Waar ik tegen aan liep was dat nog bijna niemand wist van onze zwangerschap waardoor ik mijn onzekerheid niet kon delen. Ik wilde het ook nog niet vertellen, want: ‘Wat als het wel mis ging?’ Ik wilde het dan niet hoeven uit te leggen. Uiteindelijk heb ik 1 vriendin in vertrouwen genomen maar mijn wereldje was klein. Voor zwangerschapsyoga was het nog te vroeg, zwangerschapshaptonomie konden we ook pas terecht vanaf 18/20 weken. Zo bleef ik maar zoeken. Ik bezocht vele sites en las veel over loslaten, vertrouwen en berusting.
Ik geloof dat niets zomaar op je pad komt en zonder aanleiding las ik het boek ‘Sprookje van de dood’ van Marie-Claire van der Bruggen nog een keer door. Hier haalde ik de les uit dat als het zieltje nog niet klaar is voor deze wereld het er zelf voor zal kiezen te gaan. Dit is ook goed. Dit is de natuur en zoals het dan ook moet zijn. Hierdoor kon ik wat meer berusten, en een soort van accepteren dat als een bloeding zou betekenen dat we het kindje zouden verliezen, dit zo moest zijn, het kindje nog niet klaar was om te komen.
Van mijn vriend kreeg ik met kerst het boek ‘zwanger met lichaam en ziel’ van Susan Smit. Een mooi geschreven boek vanuit eigen ervaring met veel praktische meditatieoefeningen. Precies wat ik op dat moment nodig had. Dit boek hielp mij contact te maken met mijn ongeboren baby, los te laten en weer terug vertrouwen te krijgen in mijn lichaam.
Vertrouwen op mijn gevoel
Inmiddels was mijn omgeving op de hoogte, waren de bloedingen gestopt met 18 weken en verliep de zwangerschap verder voorspoedig. Steeds vaker kwam de vraag vanuit mijn omgeving: Waar ga je bevallen?
Ik voelde sterk: Thuis. Maar ook had ik sterke twijfel. Steeds als ik het er met mensen over had kwamen er waarschuwingen, horror verhalen en wat als.. vragen. Mijn vader vertelde het geboorte verhaal van mijn broertje die is overleden kort na de geboorte, thuis, ook dit hielp niet mee. Toch voelde ik heel sterk dat ik graag thuis wilde zijn. De plek waar ik me fijn voel, mezelf kan zijn, met mijn eigen spulletjes, met bekende mensen om me heen die ik uitkies en waar ik me geen nummertje voel.
Toen ik eindelijk mocht beginnen met zwangerschapsyoga en daar mijn verhaal kon delen kwam ik dankzij de docente van ‘Satya Mama’ in aanraking met het boek ´de vrije geboorte´ geschreven door A.M. Korteweg.
Dit boek hielp mij te durven kiezen voor mijn eigen vrije geboorte door kennis te geven over wat geboorte nu eigenlijk inhoud, door vertrouwen te geven in de natuur, mijn lichaam en onze baby. Mijn vriend las het boek ook en samen besloten wij, dit is wat we willen:
Thuis bevallen, in een rustige positieve sfeer, met onze eigen verloskundige, in bad.
Via mijn Yoga docente kwam ik ook in aanraking met Hypnobirthing en ook dit paste precies bij mij en bij hoe wij het wilden. Samen met mijn vriend volgden we een cursus bij Karin Kagenaar van ‘Hartenwens’ en we gingen op zoek naar een doulla om ons ook tijdens de geboorte te kunnen begeleiden.
We waren goed voorbereid, maakten een geboorte lijst met rustgevende muziek, mantra’s en meditaties. Elke dag zetten we de lijst op en deden oefeningen die we leerden bij de hypnobirthing cursus. De ene keer een massage, dan een houding om meer ruimte te creeeren in het bekken en dan weer deden we een ontspannings meditatie. We schreven een geboorte plan, ik kleurde affirmatie kleurplaten in en maakte een slinger voor aan de muur. We waren goed voorbereid, het bad hadden we al eens opgezet en onze geboorte serre (heerlijk dicht bij de natuur) was klaar.
Ik kan oprecht zeggen dat ik de weken van mijn verlof écht zin had in de bevalling. Ik voelde me super goed, was helemaal in mijn bubbel en er mentaal helemaal klaar voor.
‘Laat maar komen, ik ben er helemaal klaar voor, wij kunnen dit!’ stuurde ik in onze hypnobirthing groepsapp in de middag van 26 juni.
‘s avonds hadden we een routine controle bij de verloskundige. Ik verwachtte er niets van, ik voelde me tenslotte super goed. Ja het was warm en ik was wat opgezwollen, maar wat wil je met 35 graden en zwanger?! Tijdens de controle werd zoals altijd mijn bloeddruk gemeten. De stagiaire vond hem te hoog 140/90. De verloskundige bevestigde dit. Mijn urine werd op eiwitten getest: negatief. En mijn bloeddruk werd nog eens gemeten.
Ja, hij was echt te hoog en voor de zekerheid wilde ze me insturen naar het ziekenhuis.
Mijn hart klopte in mijn keel, ziekenhuis? Hoezo, ik voel me super goed! Maar wij verwachtten er niet veel van. Even snel checken of met de kleine alles goed is, en we hadden het vertrouwen dat het zo was, dus niks aan de hand.
Medische indicatie
Niks vermoedend reden we dus maar gelijk door naar het ziekenhuis. Daar werd ik aan de CTG gelegd en maten ze om de 10 minuten mijn bloeddruk. En ja hoor. Mijn bloeddruk was nog verder gestegen. 166/115 serieus te hoog dus. Je kunt je voorstellen, mega ontspannen was ik dan ook niet meer. Door middel van de regenboog meditatie oefening die ik bij de hypnobirthing cursus geleerd had, probeerde ik weer wat rust te krijgen. Op de CTG was te zien dat tijdens deze ontspanningsoefening mijn bloeddruk weer een beetje zakte. Ik had er dus iets of wat invloed op. Na anderhalf uur kwam de assistente terug om te vertellen dat met onze kleine alles goed was, maar mijn bloeddruk echt te hoog was en dat dit betekende dat ik medicijnen kreeg en een medische indicatie. WAT?! Dit sloeg in als een bom en de tranen vloeiden gelijk over mijn gezicht. ‘Maar.. als m’n bloeddruk lager wordt? Mag ik dan toch thuis bevallen?’ stamelde ik. Nee was het antwoord, als je bloeddruk daalt, komt dit door de medicijnen en is deze dus fictief laag. Thuis bevallen is uitgesloten. Inmiddels was ook de bloeduitslag en de uitslag van mijn urine binnen. Beide negatief. Ik begreep er helemaal niets meer van.. ik voelde me super goed, m’n uitslagen waren goed, met de kleine was alles goed, wat doen jullie allemaal moeilijk?
Mijn vriend stelde geloof ik nog een paar vragen maar alles ging even helemaal aan me voorbij, ik kon alleen maar huilen. Na een tijdje kon ik mijn stem terug vinden en met moeite kon ik uitbrengen of we even een momentje voor ons zelf mochten hebben. Dit mocht.
We werden alleen gelaten en mijn vriend troostte me. Ook hij was verbaasd, maar wist ook niet goed wat te doen. We besloten samen onze doulla te bellen. Fijn om even ons hart te luchten. Zij adviseerde ons goed door te vragen en de BRAINS methode toe te passen. Terwijl we nog met de doulla aan de telefoon waren kwam de arts assistent terug de kamer binnen, vergezeld door nog een andere verpleegkundige. We waren al iets rustiger en konden nu meer vragen stellen. Zijn er alternatieven? – Nee. Wat als we niets doen? – Dan laten we je niet naar huis gaan. Wat zijn de risico’s? – Je kunt het HELLP syndroom krijgen en zwangerschapsvergiftiging. – Maar mijn bloed en eiwitwaarden zijn goed? Ja maar dit wil niks zeggen. Dit kan ineens omslaan. Kunnen we in het ziekenhuis ook in bad bevallen? – Nee.
Weer overspoelde mij de emoties en ik gaf aan dat ik graag even onze eigen verloskundige wilde bellen. Ze verlieten weer de kamer en wij kregen de kans om onze eigen praktijk te bellen. Tijdens dit telefoon gesprek voelde we ons erg gehoord, we begrepen nu de situatie wat beter en waren een stuk rustiger. Na een tijdje kwamen de arts assistent en verpleegkundige weer binnen, deze keer vergezeld met de gynaecoloog. Ook deze gaf aan dat we niet veel mogelijkheden hadden en zwaaide met de dode baby kaart. ‘Je wilt toch het beste voor je kindje?’ Ja dat wilden we. Maar in mijn ogen was dat nog steeds thuis bevallen. Met onze baby was namelijk niks aan de hand en met mij – op de hoge bloeddruk na- ook niet. De gynaecoloog gaf aan dat ze had begrepen dat we geen medicijnen willen maar dat ze me niet naar huis liet gaan zonder. ‘Dan blijf ik wel’ was mijn antwoord. Hiermee ging ze akkoord. Ze wilde dan wel om de zoveel tijd mijn bloeddruk meten, zodra mijn bloeddruk verder steeg zou ze direct beginnen met medicijnen, morgen ochtend zou er weer een CTG en bloed/urine testen worden gedaan en dan zouden we morgen ochtend opnieuw het beleid bespreken. Hier gingen we mee akkoord.
Ik verbleef een nacht in het ziekenhuis. Omdat ik al de hele avond last had van harde buiken (deze waren ook op de CTG te zien) besloot mijn vriend te blijven slapen en eerst naar huis te rijden om spullen die we graag bij de bevalling wilde hebben te gaan halen. Je weet maar nooit… En aangezien ik al de hele zwangerschap voelde dat onze baby de 40 weken niet zou halen wilde we geen risico nemen.
De harde buiken verdwenen naar mate het ochtend werd weer (duh ik ging deze baby echt niet nu hier in het ziekenhuis geboren laten worden) en mijn bloeddruk zakte wat gedurende de nacht. De CTG, mijn bloeduitslagen en mijn urine zagen er goed uit en de gynaecoloog die ochtend dienst had vond mijn waarde acceptabel genoeg om mij zonder medicijnen naar huis te sturen. YES! Maar… de medische indicatie bleef. De gynaecoloog in de ochtend had al wat voor onderzoek gedaan, zo had ze van de nachtdienst begrepen dat wij graag in bad wilden bevallen en al een ziekenhuis gevonden waar ze wél medische bad bevallingen deden. Als we wilden zou ze ons daar aan overdragen.
Naar huis dus, met een afspraak 5 dagen later in het MMC Veldhoven. Hoe bijzonder.. zo willen je ze kosten wat het kost aan de medicijnen en zo sturen ze je naar huis, zonder medicijnen met een afspraak van 5 dagen later? Op mijn verzoek kwam onze verloskundige in deze 5 dagen nog 2 maal thuis mijn bloeddruk meten. Deze was lager dan in het ziekenhuis, maar nog steeds hoog. Jammer, ergens had ik de hoop dat hij deze dagen verder zou zakken en de arts in Veldhoven zich af zou vragen wat we daar deden, maar helaas..
Dit weekend sloot ik mezelf op. Ik wilde terug komen in mijn bubbel. Ik onderzocht mijn angsten. Waar ben ik bang voor? Ik doorvoelde ze, huilde veel. Deed mijn meditaties en hypnobirthing oefeningen om te proberen terug in de ontspanning te komen. Ik wilde mijn angsten loslaten, samen met mijn vriend bedachten we een ritueel. Ik schreef mijn angsten op en sprak ze hard op uit waarna we een wensballon de lucht in lieten als symbool voor het loslaten van deze angsten. Daar gingen ze de lucht in. De papieren variant lieten we in as achter op een akker bij ons in de buurt.
Vanaf nu ging ik deze angsten omzetten in nieuwe positieve, helpende gedachten. De rest van het weekend luisterden we naar onze geboorte lijst, kleurden nieuwe affirmaties afgestemd op het ziekenhuis ipv thuis en pakten we onze vluchtkoffer opnieuw in. Want besloten we, we moeten dan wel naar het ziekenhuis, maar we gaan de sfeer die we thuis wilden gewoon nabootsen daar. (het werden uiteindelijk 3 grote tassen met spullen haha).
Maar ondertussen spookte het verder in mijn hoofd: ‘Baby blijf aub nog even zitten, kom niet voor dat we het geboorteplan hebben besproken!’
Vol goede moed vertrokken we op dinsdag naar Veldhoven. We wilden het geboorteplan bespreken en als dit goed zou voelen zouden we voor het ziekenhuis in Veldhoven kiezen. Onze eigen verlofkundige had aangegeven dat als wij naar een ziekenhuis bij ons in de buurt zouden gaan zij tijdens de bevalling met ons mee konden gaan. Ze mochten dan wel niets doen, maar konden ons wel bij staan vragen stellen en wellicht, onnodige, medische ingrepen voorkomen.
Nummertje zonder zeggeschap
In het ziekenhuis aangekomen werd ik weer aan de CTG gelegd. Ons kindje werd gemonitord, mijn bloeddruk werd gemeten, er werd bloed geprikt en ik mijn urine werd gecontroleerd. We werden opgeroepen bij de gynaecoloog Dhr M. die ons vertelde dat met ons kindje alles goed ging maar mijn bloeddruk veel te hoog was. Ik moest bloeddruk medicijnen en ze gingen inleiden. WAT? Enorm overdonderd was ik weer, het enige wat ik kon uitbrengen was: Dat wil ik niet. Dhr. M. reageerde met: ‘dan zijn we uitgepraat’. Weer volgde een tranen dal. Gelukkig waren mijn vriend en onze doulla erbij die nog wel in staat waren vragen te stellen. Ze legde uit dat wij graag thuis hadden willen bevallen en dat deze medische indicatie voor ons enorm tegenviel. We kwamen hier in de veronderstelling dat we het geboorteplan zouden doornemen. Dhr. M. gaf aan dat hij hier geen tijd voor had hij had nog andere dingen te regelen en sowieso was hij tegen thuis bevallingen. Ik stamelde nog dat ik zo had uitgekeken naar de bevalling, er echt zin in had en ondanks dat we nu in het ziekenhuis moesten bevallen ik het liefst een zo natuurlijk mogelijke bevalling wilde zonder medicijnen, bij stimulatie etc. Dhr. M. vervolgde zijn verhaal letterlijk: ‘Ik zal je maar vast uit de droom helpen meisje, bevallen is geen pretje en de gene die zeggen dat ze geen pijn bestrijding willen zijn de eerste die er om vragen’. Ik stond met mijn mond vol tanden. Wat voelde ik me niet serieus genomen door deze man, totaal niet gezien of gehoord. Omdat het gesprek spaak liep en Dhr. M. zoals hij meerdere keren in het gesprek aangaf ‘het druk had en nog andere dingen te doen had’ verzocht hij ons in de wachtkamer te wachten. We zouden eerst even de uitslagen van mijn bloed en urine afwachten voordat we verder beleid zouden bepalen.
Ik begreep er niks van, alles leek van kwaad tot erger te worden. Precies die cirkel waar ik bang voor was gebeurde. De medische indicatie werd ineens zelfs een inleiding en als ik deze man moest geloven was zelfs een zo natuurlijk mogelijke bevalling niet voor mij weggelegd. Ik voelde enorm veel weerstand tegen deze man en dus tegen dit ziekenhuis en dit beleid. Mijn vriend en onze Doulla zagen nog wel in dat deze man het goed bedoelde, maar het misschien niet zo handig bracht. Maar ik voelde mij een nummer. Een nummertje zonder zeggenschap, zonder gehoord of gezien te worden.
Inmiddels waren mijn uitslagen binnen en bleken deze nog steeds goed te zijn. Geen zwangerschapsvergiftiging dus. Dhr. M. zwaaide nog een aantal keren met alle gevaren, maar mijn gevoel was duidelijk: Ik wilde geen inleiding. Deze baby zou komen als hij er zelf klaar voor was en zolang hij niet aangaf dat hij het daar binnen beu was en mijn waardes verder goed bleven zouden we niets gaan forceren. Mijn vriend steunde mij hierin.
Uiteindelijk mochten we dan ook naar huis, zonder afspraak voor een inleiding, maar met bloeddruk verlagende medicatie en een nieuwe afspraak voor as. Donderdag.
Deze afspraak hadden we met een klinisch verloskundige van de afdeling, want Dhr. M. had inmiddels wel door dat hij bij mij geen ingang meer had. Verschillende keren herhaalde hij dan ook dat we best mochten kiezen voor een andere gynaecoloog, maar dat zijn collega’s mij echt niet zonder inleiding naar huis zouden laten gaan. Dus al met al, ik moest maar blij zijn met hem…
Terug in mijn bubbel
Aanstaande donderdag dus, zouden we eindelijk het geboorte plan gaan bespreken. Inmiddels sloeg bij mij de twijfel toe: dan toch maar in een ziekenhuis dichtbij bevallen, zonder bad, maar met onze eigen verloskundige? Samen besloten we dat we het gesprek met de klinisch verloskundige zouden afwachten, want een bad bevalling was toch wel onze wens.
Voor mezelf besloot ik bij thuis komst: ik moet uit deze angst! Als ik mezelf zo op slot zet krijgt Dhr. M. uiteindelijk zijn zin en moet er ingeleid worden omdat op deze manier de bevalling nooit vanzelf op gang zal komen.
Thuis schakelde ik mijn hulplijnen in. Ik stortte mijn hart uit bij de yoga groep waar alle meiden even lief waren en ik me zeer gehoord voelde. En ik belde met Karin van Hartenwens. Zij adviseerde mij om langs te komen, en een acces bars sessie te doen.
Ik probeerde mijn angsten nu vooral met mijn hoofd op te lossen, maar dit lukte niet. De volgende ochtend kon ik al bij haar terecht. De sessie bij Karin gaf me rust, ik was uit mijn hoofd en kon de rust in mijn lichaam terug voelen keren. Tevens kreeg ik van haar nog een meditatie oefening mee waarbij ik mijn bevallingsbubbel voorstelde. Los van de plaats en het hoe en wat maar vooral de sfeer. Deze oefening zou ik 2x per dag doen samen met nog wat voedingssupplementen en een homeopathisch middel dat Karin als Natuurgeneeskundige aanraadde. Thuis startte ik gelijk met Frambozenblad en Vrouwenmantel thee waarvan ik had gelezen dat dit de bevalling op gang zou kunnen helpen en maakte ik een afspraak voor een voetreflexmassage. Want nu ik de ontspanning weer een beetje terug begon te krijgen wilde ik niets liever dan de bevalling op een zo natuurlijk mogelijke manier laten starten en een inleiding voorkomen.
Donderdag ochtend reden mijn vriend en ik weer richting Veldhoven. Beide in de hoop dat dit gesprek wel naar wens zou zijn, maar met de afspraak dat we als dit niet zo zou zijn de optie om in een ziekenhuis dichterbij te bevallen zonder bad te overwegen.
Het was een fijn gesprek! De klinisch verloskundige waar we mee spraken nam alle tijd voor ons, we bespraken ons geboorte plan en / bijna / alles was mogelijk. Verschillende zaken weken af van hun protocol maar dit zou in overleg geen probleem zijn. De klinisch verloskundigen van de afdeling waren op de hoogte van hypnobirthing en ze zou er dan ook voor zorgen dat we geen arts maar een verloskundige bij onze bevalling zouden krijgen. Daarnaast stelde ze me gerust dat Dhr M. niet zomaar bij een bevalling wordt geroepen en dat de verloskundige besluit wanneer het moment is om te overleggen met de gynaecoloog maar dat dit vaak echt pas bij de uiterste medische ingrepen zal zijn, waarvoor de dit natuurlijk al met ons overlegd zou hebben. Wat fijn, om me nu weer gehoord, gezien en begrepen te voelen. Mijn vriend zei naderhand dat hij letterlijk de spanning uit mijn lichaam zag wegzakken en dat hij toen wist dat dit goed zat.
Wel vervolgde de verloskundige dat ondanks de kleine het nog steeds goed maakte en mijn bloed en urine waarde goed waren het advies inleiden bleef. Wij gaven aan dat we hier echt mee wilden wachten, we hadden er vertrouwen in dat deze baby uit zichzelf geboren zou worden. Maar vertelde wel dat we al een voetreflex gepland hadden staan. Waarop ik vroeg of de verloskundige misschien al eens zou willen kijken of er al iets gebeurde bij mij.
Had ik al ontsluiting? Of zat ik nog pot dicht?
Ik wist dat dit niets zou betekenen, dat als ik ontsluiting zou hebben het nog goed 2 weken zou kunnen duren en dat als ik potdicht zou zitten het alsnog snel zou kunnen gaan. Maar toch wilde ik dit graag weten.
De verloskundige toucheerde mij en melde dat mijn baarmoedermond week, volledig verstreken was en dat ik 1 cm ontsluiting had. Waarop ze vroeg: ‘Zal ik je strippen?’.
Mijn vriend en ik wisselde van blik, we hadden hierover gelezen en eigenlijk was dit iets was ik niet wilde. Maar.. zo hadden we gelezen ‘Strippen is als schudden aan de appelboom, zijn de appels rijp dan zullen ze vallen, zo niet, dan gebeurd er niks’. Dus we besloten het te doen. Zo gezegd, zo gedaan, de verloskundige stripte me waarna ze me waarschuwde dat dit zou kunnen betekenen dat ik de hele avond harde buiken zou hebben maar er niks zou gebeuren.
Redelijk zenuwachtig gingen we richting huis. Zou het helpen? Beide waren we opgelucht en blij met het gesprek. We konden vol vertrouwen kiezen voor een zo natuurlijk mogelijke bad bevalling waarbij er rekening gehouden zou worden met onze wensen, in het ziekenhuis in Veldhoven.
Oerkracht
Omdat ik had gelezen dat beweging een bevalling in zou kunnen zetten wandelen we (lees waggel ik) die avond naar de ouders van mijn vriend voor een kopje koffie. De rust en het vertrouwen is wedergekeerd en het geboorte plan is aangepast op de nieuwe situatie. We drinken een kopje koffie, printen nog snel het vernieuwde geboorte plan uit zodat hij in de vluchtkoffer kan en mijn schoonmoeder voelt nog even met haar hand de schopjes van de baby in mijn buik. Ik heb wat harde buiken merk ik op, maar goed die had ik al vaker gehad dus dit is vast niet heel bijzonder.
Eigenlijk willen we nog even uitzoeken wat een electroontje plaatsen op het hoofdje van de baby tijdens de geboorte precies inhoud zodat we voorbereid zijn als ze dit in het ziekenhuis willen doen. Maar dat doen we morgen wel, besluiten we. Ik ap mijn vriendinnen dat ik de dag erna niet mee een drankje ga doen maar ze zaterdag wel zal zien op de babyshower van een ander vriendin en we gaan vroeg naar bed.
Mijn vriend zou wat eerder gaan werken de volgende dag i.v.m. de uren die hij gemist had door de ziekenhuis afspraken afgelopen week en ik ben moe van de spanning en de stress van die week.
Om 22:00 uur liggen we in bed. Mijn vriend valt zoals gewoonlijk gelijk in slaap, maar ik kan de slaap niet vatten. Ik voel harde buiken en de baby actief bewegen. Hoe zou het zijn als de bevalling begint? Hoe voelen weeën? Ik merk dat ik wat gespannen ben en besluit de regenboog ontspanning van de Hypnobirthing op te zetten. Dan zal ik vast halverwege in slaap vallen. Niets is minder waar, ik raak ontspannen, maar de harde buiken blijven me wel wat afleiden. Zou het dan toch begonnen zijn? Ik besluit de visualisatie van de geboorte bubbel op te zetten vervolgd door de affirmaties. Dan zal het zenuwachtige gevoel vast wel naar de achtergrond verdwijnen en kan ik slapen. En zo niet denk ik lacherig, dan helpen ze juist.
Zo lig ik even, de oefeningen ontspannen me maar ik blijf de harde buiken toch echt voelen! Maar even naar de wc, het is inmiddels 23:00u. Op het toilet zie ik bloedverlies, best wel veel. Maar ik weet dat ik me hierover geen zorgen hoef te maken. Dit is normaal, ik doe een inlegkruisje in en besluit verder te gaan met de meditatie oefeningen.
Ik gebruik de buikademhaling als ik de harde buiken voel maar merk dat ik niet goed meer stil kan liggen. Zal ik mijn vriend wakker maken? Nee, als het loosalarm is zal hij niet blij zijn en als het wel begonnen is kan ik hem beter nog even zijn slaap laten hebben. Wel stuur ik onze doulla Leidi een berichtje. Het is inmiddels 00:25
‘Hoi Leidi, toch maar even een berichtje. Het is hier flink aan het rommelen (?) of zijn dit weeën (?). Roy slaapt, ik kan de slaap niet vatten. Verlies ook wat bloed, maar dit is normaal na strippen hadden ze gezegd. Ik ga nog maar even slapen, misschien is het vals alarm. Als er iets veranderd hoor je het.’
Leidi is wakker en reageert met bemoedigende woorden zoals laat het maar gebeuren en probeer nog wat te slapen en je ontspanning te pakken. Ook stuurt ze het berichtje:
‘Bijzonder gevoel denk ik ook dat jij al weer dat het gaat rommelen/beginnen en de rest van de wereld nog niet (ik zal niks zeggen)’.
Ik moet lachen, zou het dan echt? Nee.. het zal wel loos alarm zijn.
Inmiddels kan ik niet meer stil blijven liggen, ik wil bewegen. Ik besluit naar beneden te gaan. Met de ontspanningsmuziek in m’n oren kan ik de golvingen goed opvangen. Inmiddels voel ik wel: dit is anders dan harde buiken. Ik voel ze echt komen als golven, opbouwen en weer langzaam weg ebben. De fitnesbal is heerlijk, ik kan fijn met mijn heupen mee wiegen en cirkelen terwijl ik me concentreer op mijn ademhaling. Dit gaat best goed! Maar ook vind ik ze toch al wel best heftig. Zal ik voor de grap eens timen? Dat gaat niet makkelijk, concentreren, ademhalen en timen.. maar volgens mij komen ze nu een kwartier lang om de 5 minuten. Of heb ik verkeerd getimed?
Ineens bedenk ik me: Ik wil in de douche! Ik had namelijk gehoord dat als het gewoon harde buiken waren deze onder de douche weg zouden gaan. En ik wil nu toch wel weten of het begonnen is of niet. Het is 01:30 en ik besluit mijn vriend Roy wakker te maken omdat ik niet alleen in de douche durf te gaan. Ik ben een beetje trillerig en bang dat ik misschien wel onderuit zal gaan.
Ik loop naar zijn kant van het bed en precies als ik hem wakker wil maken word ik overvallen door een wee. Voorover hangend op het bed breng ik vervolgens uit; ‘Schatje, ik denk dat het begonnen is.’ Roy schrikt wakker, gromt en laat duidelijk merken dat hij denkt dat het wel mee zal vallen. Maar goed, hij gaat mee uit bed en terwijl ik onder de douche ga, timet hij mijn weeën.
Wat is de douche heerlijk! De pijn zakt weg! De golvingen blijven komen, maar ze zijn veel makkelijker op te vangen. Zouden het dan toch gewoon voor weeën zijn en is het loosalarm? Na een half uur stamelt mijn vriend wat paniekerig: ‘ehm… ze komen nu al een half uur om de 2 minuten. Moeten we niet gaan bellen?’
Huh? In het ziekenhuis is ons vertelt dat we bij een uur lang weeën om de 4 minuten moeten bellen. Maar een half uur 2 minuten. ‘Ik heb geen idee… Maar bel voor de zekerheid maar.’ Mijn vriend belt het ziekenhuis terwijl ik nog even lekker onder de douche blijf staan. Het ziekenhuis zegt dat we mochten komen, zelf stellen we voor eerst onze eigen verloskundige te bellen om even te komen kijken omdat een ritje naar Veldhoven best ver is en we niet weer terug naar huis gestuurd wilden worden. Zo gezegd zo gedaan.
Onze verloskundige neemt op, we verontschuldigden ons dat we haar wakker bellen, maar of ze even wilde komen kijken of het echt begonnen is. Ze komt er gelijk aan.
In de tussentijd kom ik uit de douche en zet me weer op de fitnesbal neer. Heerlijk dat ding! Mijn vriend springt ook onder de douche en maakt zich klaar voor het geval. Ineens bedenk ik me: Ik ben vandaag 39 weken en heb nog geen foto van mijn buik met 39 weken! Of hij die nog even wil maken.
Snel maakt hij een foto (normaal neemt hij hier alle tijd voor maar ik denk dat hij nog steeds niet helemaal door had dat dit écht de laatste foto zou zijn en het werd een snelle wazige maar prachtige foto).
Om 2:30u arriveert de verloskundige. Wat me bij is gebleven is hoe stilletjes ze binnen kwam, duidelijk op de hoogte van onze geboorte sfeer die we wilde wegzetten. Ze complimenteert me hoe ik de weeën opving op de bal en ik herinner me dat ik dat fijn vond maar ook vreemd. Is dit niet hoe het altijd gedaan wordt dan?
Ze toucheert me: ‘Je hebt 3cm ontsluiting, jullie kunnen inderdaad echt naar het ziekenhuis gaan rijden.’
Mijn vriend vliegt door het huis. Alles wat nog niet in de bevaltas zit bij elkaar rapend en brengt alles naar de auto. Voordat we vertrekken trek ik hem nog even aan z’n mouw. ‘Schatje, wil je rustig doen, ik word een beetje zenuwachtig van je en wil je vragen om wat rustiger te zijn. Dat heb ik nodig. Geen paniek. Het komt goed!’
Om 03:00u zitten we in de auto. Ik plug m’n oortjes met de regenboog ontspanning weer in. Vraag m’n vriend om de radio en navigatie uit te zetten want die irriteert me en sluit m’n ogen. Achteraf gezien vond ik deze 3 kwartier in de auto de heftigste van de hele bevalling.
Ik kon niet mee wiegen, ik lag, hing, zat half op m’n rug en kon niet mee bewegen. Wat vond ik dat vervelend zeg! De weeën leken ook wel echt heftiger te worden en pijnlijker.
Aangekomen bij het ziekenhuis is onze doulla al gearriveerd. Druk zie ik mijn vriend en Leidi opzoek naar een 2 euro muntje voor de rolstoel. ‘Doe geen moeite,’ zeg ik uit, ‘ik ga echt niet zitten, ik wil bewegen, ik loop zelf!’ En zo gezegd zo gedaan. Ergens tussen 03:45u en 04:00u arriveren we op de kraamafdeling. Niemand te zien. Er lopen 2 mensen in witte jassen over de gang maar niemand begroet ons of besteed aandacht aan ons. Waar moeten we naar toe? Ik vang de weeën op aan een soort leuning in de gang, daar hang ik in hurkzit aan waarbij in dan mijn heupen op en neer wieg. Dat ging goed! Tussen de ween door bewonderen we het geboorte bord dat aan de muur hangt met allemaal roze en blauwe punaises. Welke kleur zouden ze daar voor ons op prikken? En zou het vandaag zijn of morgen?
Om 04:00u worden we naar een kamer gebracht, het bad staat al klaar maar is nog leeg. Mijn vriend schiet in de actie en begint het bad te vullen en de vluchtkoffers uit te pakken. Michelle stelt zich voor als verpleegkundige van de afdeling, ze sluit me aan op de draadloze CTG en vertelt dat ik nog even moet wachten op de arts voordat ik in bad ga. Ik vraag of ik al wel onder de douche mag, maar ook hier moet ik mee wachten. Mijn vriend geeft haar ons geboorteplan, niemand had verwacht dat wij vanavond al zouden bevallen en er staat dus nog niets over onze wensen in het systeem.
Ik wil heel graag in bad, maar in afwachting van de arts hang ik aan het voeteneind van het bed, wederom in hurk houding om de weeën op te vangen. Ondertussen rommelt mijn vriend verder, de muziek word op gezet, de diffuser met lavendel geur gaat aan en mijn affirmaties worden opgehangen. Boven de bed hangt een klok. 04:15u inmiddels.
Ik sluit mijn ogen en kan d.m.v. ademhaling oefeningen, positieve affirmaties in mijn hoofd en de muziek op de achtergrond de ontspanning goed vinden. Ik hoor me zelf nog een aantal keer vragen hoe laat die arts komt omdat ik echt heel graag in bad wil. Ondertussen wieg ik met mijn heupen en sommeer mijn vriend om bij me te komen zitten en waar hij mee bezig is te laten. Onze doula neemt het inrichten van de kamer over en mijn vriend neemt plaats op de bevalbal achter mij om mijn rug te masseren. Dat helpt! Vooral het gekriebel op mijn onderrug geeft verlichting. De golven komen sneller voor mijn gevoel maar zijn nog steeds goed te doen. Al moet ik wel zeggen dat op momenten dat ik me irriteer (aan het wachten op de arts) of als iemand een vraag aan me stelt of als er een negatieve gedachten bij me op komt, precies dan voel ik mijn lichaam zich verzetten en doet het pijn, echt pijn! Als er dan een gedachten volgt als: ‘Wat is dit heftig, ik ga dit niet nog een hele dag vol houden’ voel ik dat mijn lichaam zich verzet en de pijn nog meer toe neemt. Heel goed kan ik mezelf dan weer herpakken bij de volgende wee waarbij ik de positief affrimaties zoals: ‘Ik kan dit, wij kunnen dit, deze weeë is een golf en gaat zo weer weg’ door mijn gedachten laat gaan. Concentreren op mijn ademhaling en het gekriebel in mijn rug helpt. 04:30u nog geen arts. De verpleegkundige zit bij ons op de kamer en houd de CTG in de gaten, steeds als ik beweeg schiet de band iets weg en rommelt ze aan me buik om hem weer terug op zn plaats te krijgen. Komt het door mn bewegingen? Of verstopt onze kleine zich? Dat doet de baby namelijk al de hele zwangerschap. Dopplers, echo’s en CTG’s zijn niet voor hem weggelegd.
Ik hoor mijn vriend zeggen dat hij de band wel vast zal houden. Maar t maakt me niet uit, laat de verpleegkundige maar rommelen en sjorren aan de band, ik zit in m’n bubbel en mij krijg je er niet zomaar uit.
Ik merk dat ik misselijk wordt en krijg een eendenbekken aangereikt. Niet dat er iets uitkomt, maar toch.
Ook begin ik te rillen en heb koude voeten en benen. (ik ben dan ook in mn nachtjapon en slippers hier naar toe gekomen). Leidi snelt aan met sokken en doet ze bij me aan. Ik kijk naar beneden en zie dat dit niet mijn sokken zijn die ik heb ingepakt voor de bevalling maar het maakt me niets uit (tot op heden weet ik nog steeds niet wie z’n sokken ik aan kreeg en of en wie deze sokken weer bij me heeft uitgetrokken toen ik in bad stapte..) 04:40u nog geen arts. Ik merk dat de weeën veranderen, ze nemen toe, ik lijk geen adempauze meer te hebben tussen de weeën door en ik voel een druk naar beneden. ‘Ik moet poepen’ zeg ik een aantal keer. Maar niemand reageert. ‘Mag ik echt nog niet in bad? Of in de douche dan?’ Nee is het antwoord ik moet wachten op de arts.
Weer schieten er negatieve gedachten door mijn hoofd: ‘Jeetje zo ga ik het niet volhouden hoor. Ik snap niet hoe mensen dit 24 uur of langer kunnen. Wat is dit zwaar! En wat doet dit pijn! Ik kan dit niet, als dit nog lang duurt dan snap ik dat mensen pijnstilling vragen. Nog even ga ik het volhouden, maar misschien moet ik toch maar pijnstilling overwegen. Jeetje ik moet echt poepen hoor. ‘
En dan is daar om 05:00u eindelijk de arts. Ze stelt vragen aan mij, midden in een wee. Ik vertik het om te antwoorden. Mijn eerst laten wachten en vervolgend me uit mijn bubbel halen, echt niet. (mijn vriend vertelt me achteraf dat als blikken konden doden…)
Als ik weer even wat ademruimte heb legt de arts uit dat als ik in bad wil ze een electroontje willen plaatsen op het hoofdje van de baby om deze goed te kunnen monitoren omdat de band van de CTG de hele tijd verschiet. Maar dan moeten ze wel de vliezen breken. Mijn vriend en ik zouden ons nog inlezen over dat electroontje op het hoofdje, maar dit is er nog niet van gekomen. Wel wisten we dat we niet wilde dat ze de vliezen zouden breken. Maar op dat moment. Het kon me niet schelen. Ik wilde zo snel mogelijk dat bad in! En als dit er dan voor nodig was om het personeel hier gerust te stellen, prima, ga je gang. In gedachten maak ik contact met onze baby en stel hem gerust. ‘Deze handeling is prima, hij gaat ons zo helpen te ontspannen en geboren te worden.’
Ik moet op bed gaan liggen en terwijl ik daar lig bedenk ik me dat heel veel vrouwen op een bed liggen te bevallen. Hoe dan? Ik hou het hier geen minuut uit! Ik wil van dat bed af, ik wil bewegen. De arts toucheert me. Ik hoor mijn vriend zeggen dat ik geen cm wil weten, alleen of ik goed bezig ben. De stem van de arts klinkt enthousiast als ze zegt: ‘Je bent heel goed bezig!’ Achteraf hoor ik van mijn vriend dat ze tegen hem gebaarde met haar vingers – 9 cm! –
Terwijl ik op bed lig hoor ik mezelf nog 3x vragen of ik in bad mag. ‘Ja bijna is het antwoord, er komt zo eerst nog een verpleegkundige om infuus te prikken’. ‘Infuus? Hoezo dan?’ ‘Voor de zekerheid. Mocht er iets gebeuren willen ze gelijk kunnen inpluggen.’ Ik weet nog dat ik dacht wat een onzin laat me gewoon dat bad in gaan. En waarschijnlijk was dit ook op mijn gezicht te lezen want binnen een paar minuten zette de arts zelf het infuus en mocht ik toch in bad. Eindelijk! Het is tussen 05:15-05:30u als ik in bad stap.
In bad mag ik gelijk mee persen. Ik probeer de J ademhaling op de golvingen, mee naar beneden. ‘Je bent welkom’ hoor ik me zelf in gedachten zeggen. Ineens wisselt de muziek. Mijn vriend zet ons favoriete nummer op, wat goed! ‘Eej heeft iemand eigenlijk al foto’s gemaakt?’ Nee nog niet. De doula pakt onze camera en ik hoor dat er foto’s gemaakt worden. Ik hang in bad over de rand heen en mijn vriend zit bij me. Samen met de doulla spreken ze me bemoedigend toe, complimentjes, steun, wat is dat fijn om bevestiging te horen. De hele tijd heb ik mijn ogen dicht, in uiterste concentratie. Tot ik Leidi aan Roy hoor vragen: ‘Hoe moet de flits uit.’ Voordat hij antwoord kan geven open ik mijn ogen en klik de flits van de camera uit. Ik ben dan wel in m’n bubbel en geef me over aan de weeën en de flow maar als het nodig is ben ik ‘in control’.
De arts geeft aan dat ik even 2 weeën weg moet puffen. Want de baby wil even bijkomen. Wegpuffen? Hoe doe ik dat? Ohja niet mee persen. Oke prima, maar een beetje mee ademen mag wel toch? Als deze ween voorbij zijn mag ik weer mee persen. De arts komt naast het bad zitten en geeft aan dat ze wil dat ik nu echt ga persen, een hap lucht pakken, geen geluid maken en kracht zetten. Dat is het punt waarop ik me realiseer dat ik inderdaad al de hele tijd een soort van oer kreunend zwaar geluid maak. Wat grappig hier hadden ze het tijdens de trainingen over en ik had het niet eens door dat ik dat deed. De arts gaf aan dat als ik iets voelde branden ik daar door heen moest persen, dan zou mijn baby er zo zijn.
Dat branden voelde ik inderdaad al een hele tijd en ja, dat hield me wat tegen. Ik moest daar dus door heen. Dit motiveert me om door te gaan. Als mijn baby zo komt wil ik anders aan zitten, zodat ik het kan zien. Midden in een wee ga ik anders zitten terwijl ik pers. En daar voel ik het, wat is dat? Nog éen keer pers ik mee en daar is onze baby! Geboren om 5:58.
We wilden onze baby graag even onder water houden om te laten wennen aan het buiten de baarmoeder zijn, maar de arts wil hem uit het water hebben. Even gaat het heel snel. Mijn vriend zegt nog dat we de baby onder water willen houden, maar tegelijkertijd zien we de baby hap bewegingen maken en zonder dat ik het door heb til ik hem langzaam het water uit, tegen me aan. De baby is allert, kijkt ons aan en maakt kleine kreun geluidjes. Wauw! Daar is hij! Ik hoor mijn vriend snikken en zeggen: Ik heb het al gezien! ‘Ik ook!’ zeg ik terug. Het is een jongetje! Welkom lieve Jaimy!
De arts wil graag dat ik de baby aan haar geef. Hij moet even goed door ademen. ´Nee´ breng ik uit. Net een leeuwin, ik geef deze baby niet meer af. ´Zeg maar wat ik moet doen.´ Even over zijn rug wrijven is het antwoord, dat doe ik en ja hoor daar is de huil die de arts graag wilde horen. Ze zijn tevreden. De arts klemt de navelstreng af voor we het door hebben en pakt een schaar. Mijn vriend vertelt haar dat we een lotus geboorte willen en de navelstreng dus nog niet door willen knippen. ´Maar kijk hij is uitgeklopt´ zegt de arts en laat ons de navelstreng zien. Daar gaat het ons niet om. We willen graag eerst de placenta geboren laten worden en pas dan de navelstreng door knippen. De arts komt gehaast over. De placenta moet dan wel snel komen want ze kan zo het bloedverlies niet monitoren. Ze wil een spuit zetten maar ook dit houden we tegen. Nee we willen graag proberen of de placenta zelf kan komen. Hier gaat ze mee akkoord maar waarschuwt wel alvast dat hij dan wel snel moet komen.
In de tussentijd is de verpleegkundige met doeken in de weer. Doeken om Jaimy warm te houden en een mutsje. Ook een mutsje willen we eigenlijk niet, maar hier kan het ziekenhuis niet in mee gaan. Jaimy krijgt dus een mutje en een doek en nog een doek en nog een doek. Inmiddels ben ik het gehannes aardig beu en word het met al die doeken best zwaar om nog boven water te blijven. Als placenta na 15 minuutjes geboren is en mijn vriend, op verzoek van de arts de navelstreng doorknipt stap ik uit bad. En dan kunnen we, met enige vertraging, op bed eindelijk van ons ongestoorde gouden uur genieten.
Ondanks de medische indicatie, het ´moeten vechten´ om onze wensen buiten de gewoonten van het ziekenhuis en de iets wat gehaaste sfeer kijken wij terug op een zeer mooie ervaring. één waarbij ik echt de oerkracht heb ervaren en alles heel bewust heb mee mogen maken op een zo natuurlijk mogelijke manier zoals wij graag wilden.
Een ervaring waarvan ik zelfs (met een knipoog) durf te zeggen dat ik het jammer vind dat het niet wat langer duurde.
